نامه ای از یک دوست کوچک به خواهر پاک و معصومم بهاره مقامی

رنجنامه که چه عرض کنم . شکنجه نامه دردناکت را خوندم وخون گریستم . عزیزم ،تو چون صبحدم بهاری پاک و بیگناهی .چرا نام ج...ده بر خود مینهی ؟ تو و دیگر قربانیان این رژیم سفاک خونریز برای ما چون مریم مقدس هستید . ناپاکی وبدنامی برازنده وجود نازنین شمایان نیست .گریه مکن و سر به زیر میفکن .تو افتخار ایران زمینی . دخت رنجدیده ایران ، مام وطن در غم شمایان دل پر خون و دیده پر اشک دارد . گل نیلوفر من ، تو نیز چون گل نیلوفر نماد پاکی و بکارتی . دیده گریان مکن . این بازجویان از نسل مغول و تازیانند ، جز قتل و تجاوز و ویرانی و سوزاندن ،هنر دیگری ندارند .این حرامیان پلید از نسل دیوانند و تشنه خون آدمیزاده . رانده دنیا و آخرت . بیشرف و بی ناموس . درنده چون گرگ گرسنه . که به باور من گرگ بر این نجس کیشان هزاران بار برتری دارد . چرا که هیچ گرگی گرگ دیگری را نمیدرد . خواهر زجر دیده ام بی تابی مکن و صبور باش . میدانم که بسیار سخت و طاقت فرساست اما بدین دلخوش دار که تو در نظر هموطنانت و یا هر انسان آزاد کیشی نه یک بدنام که یک قهرمانی . در ایران فردا تو و دیگر قربانیان سمبل آزادیخواهی یک سرزمین خواهید بود . برخود ببال نازنینم و غمین مباش . به مردانگیم سوگند که تقاص عصمت ترا از این حرام زادگان خواهیم گرفت و ریش کثیفشان را که اینهمه ترا آزرده ساخته بود ، با خونشان خضاب خواهیم کرد تا اندکی دل سوخته ات آرام گیرد . چه بگویم وچه بنویسم که قلمم در برابر عذاب دردناکت چنان حقیر و کوچک است که شرمم میاید بگویم صبوری نما . ولی چه کنم که جز یک قلم اسلحه دیگری ندارم و جز نوشتن هنری . اما بعنوان یک هموطن میخواهم بدانی که برای ما بسیار باارزش و قابل احترامی .در آخر قسمتی از
یکی از سروده های خود را تقدیم تو نازنین خواهم کرد

قصه شیخ و شه وریش و عبا  - میکنم آخر به امید خدا
بر تن البرز و تفتان و سهند  -  می نویسم اسم زیبای ترا با چند رنگ
اولش سبز و سپس سرخ و سفید  - پرچم زیبای ایران می نهم برآن ستیغ
برفرود پایه زیبای سبز پرچمم  -  می نهم زانو بروی خاک پاک میهنم
میکنم سجده به سر نی با دو پا  -  تا بدانند آرش و سهراب و اشکان و ندا
ریشه پا برجاست در این خاک پاک  -  گرچه ویران است و از بنیان خراب